Artikels
OrgelmixturenMoeder van alle kunstmatige galmenVoetmaten en harmonischenDe TijdmachineApollo III carillon-computerIntroductie DX7!Een FM-klokkensynthese t.b.v. een beiaardstudieklavierAkoestische muziekinstrumenten, een beknopte sonologische verkenning't Hijgend HertWerner Kaegi's VOSIM Vele identiteiten van een simpele S&H PLL synthSynth zingtSounds met soulSoundistan of KlangreichSerendipity, Pitch TrackerVan Ringmodulator tot MultiplierResonantiesnarennagalmAll pass, flexibel gereedschap: vibrato, leslie, phasing, delayOver sinustonen, formanten, spraakvocalen en zangOndes MartenotOld school sequencingPlucked StringModale Synthese: Mallet instrumentsMaak 's een buigingHet automatisch speelwerkGranulaire SyntheseFoekepot! Doumbek!Flip Flop FoSyn-OscillatorDe interactie in Physical ModelsEen cybermuzikant, een strijkstok en een snaarEen andere kijk op filtersDoppler PannerElektronisch orgelKoperblaasinstrumentenBedrieglijke boventonenSoundistan of Klangreich
Springstofen, marsmuziek, blaasinstrumenten, de American Standards Association, computeranalyse, multidimensionaal schalen, wat heeft dat in vredesnaam met elkaar van doen…de complexiteit van timbre Timbre, klankkleur is een complexe zaak. Klankkwaliteit, klankidentiteit heeft vele dimensies. Dat had ook Hermann von Helmholtz - grondlegger van het klankonderzoek - al in de gaten. Hij hield er twee verschillende theorieën op na. Eén voor de klankkleur van spraakklanken, de klinkers en medeklinkers, en een andere theorie voor het timbre van muziekinstrumenten.
De vocaalwaarneming werd volgens hem bepaald door formanten, energiemaxima bij vaste frequenties. Dit was zijn zogenoemde Absoluuttheorie. De klankkleur van muziekinstrumenten werd naar zijn mening slechts bepaald de de onderlinge sterkteverhouding van de grondtoon en boventonen: de Relatieftheorie.